Οι γυναίκες του δήμου Φιλιατών εόρτασαν και αυτές την “παγκόσμια ημέρα της γυναίκας”.
Όπως συνηθίζεται στα σχετικά ρεπορτάζ συγκεκριμένης ιστοσελίδας ( απ”όπου αντλούμε και τις πληροφορίες ) και αυτή η εκδήλωση στέφτηκε με μεγάλη επιτυχία.
Προφανώς η “παρουσία” του διαχειριστή της ιστοσελίδας σε κάθε εκδήλωση αποτελεί εγγύηση για “μεγάλη επιτυχία”.
Φανταζόμαστε, ότι θα βρέθηκαν και κάποιες γυναίκες να ενημερώσουν τις υπόλοιπες για ποιο λόγο καθιερώθηκε αυτή η επέτειος, όπως επίσης και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι γυναίκες στον τόπο μας.
Φανταζόμαστε ακόμη, ότι στην εκδήλωση θα παραβρέθηκε και ο πρώτος πολίτης των Φιλιατών, για να συμπαρασταθεί (έστω και νοερώς) στο πάλαι ποτέ “ασθενές φύλο”.
Φανταζόμαστε επίσης, ότι “βροντερό” παρόν θα έδωσαν και οι εκλεγμένες στο δημοτικό συμβούλιο γυναίκες των Φιλιατών.
Τουλάχιστον πρέπει να έγιναν και κάποιες ποιητικές αναφορές στο “άλλο μισό του ουρανού” και να απαγγέλθηκαν στίχοι “φλογεροί” από τον λόγιο – ποιητή του ωραίου φύλου, τον οποίον μοίρα σκληρή καθήλωσε στα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου, στερώντας (προς το παρόν) την πολυπόθητη θέση στο “Πάνθεον” των λογίων του τόπου μας.
Λέμε “φανταζόμαστε” διότι το σχετικό ρεπορτάζ περιορίστηκε στο πανηγυριώτικο μέρος της εκδήλωσης και στις ευδαιμονικές αντιδράσεις που προκάλεσαν στις παρευρισκόμενες, οι μουσικές νότες της συμπαθούς ορχήστρας.
Δεν γνωρίζουμε αν οι γυναίκες του δήμου Φιλιατών παρατήρησαν βελτίωση στις συνθήκες ζωής τους,(σε σχέση με τα παρελθόντα έτη). Το σίγουρο είναι ότι φέτος, σε ότι αφορά την εκδήλωση υπήρχε πρόοδος. Η απλή κατανάλωση ροφήματος συνοδεύτηκε από μουσική υπόκρουση και μάλιστα “ζωντανή”.
Ίσως κάποιοι να σκέφτηκαν ότι οι συνειρμοί για την χειραφέτηση της γυναίκας να εμπεδώνονται καλύτερα υπό τους ήχους του δημοτικοί τραγουδιού “ο Μενούσης” που περιγράφει την άγρια σφαγή της άτυχης γυναίκας.
Αν επιδίωξη (στόχος) των διοργανωτών ήταν ο εντυπωσιασμός, χωρίς καμιά αμφιβολία ευστόχησαν. Εν μέσω σκληρής οικονομικής κρίσης, το να πανηγυρίζεις με βιολιά και με κλαρίνα, για να εξορκίσεις την ανεργία (που στο τόπο μας πλησιάζει το 60%, κυρίως στις γυναίκες) είναι τουλάχιστον πρωτότυπο.
Το σίγουρο πάντως είναι, ότι τέτοιου είδους πανηγυριώτικες εκδηλώσεις προσφέρονται περισσότερο για εφησυχασμό και λησμονιά παρά για γόνιμες συζητήσεις με διεκδικητικό χαρακτήρα.
Άλλωστε για τις σύγχρονες ηρωίδες -τις εργαζόμενες μητέρες, ο αγώνας είναι καθημερινώς και δεν περιμένουν να “χειραφετηθούν” πίνοντας καφέ μια μέρα τον χρόνο.
Στη σύγχυση του πολιτιστικού αχταρμά που επικρατεί στο τόπο μας, οι εκφυλιστικές τάσεις βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν, υπονομεύοντας κάθε γνήσια αντίδραση σε φαινόμενα οπισθοδρόμησης και σκοταδισμού.
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε στους “πολιτιστικούς ταγούς” ότι δεν προσφέρονται όλες οι εκδηλώσεις για χορούς και πανηγύρια. Υπάρχουν και εκδηλώσεις που εγείρουν στοχασμούς και αμβλύνουν τη σκεπσι.
Μόνο που τέτοιου είδους εκδηλώσεις διοργανώνονται από άτομα που έχουν γόνιμη σχέση με το πολιτισμό, και όχι από περιστασιακούς κόλακες κάθε είδους υπανάπτυκτης συμπεριφοράς.
