Το γεγονός ότι ο Ιησούς μπήκε στην Ιερουσαλήμ «μετά Βαΐων και κλάδων» και λίγες μέρες μετά βγήκε από αυτή με ένα σταυρό στην πλάτη, έχει τη ρεαλιστική εξήγησή του:
Εκείνοι περίμεναν Μεσσία, δηλαδή έναν σωτήρα που με το μαγικό ραβδί του θα τους γλύτωνε από τα βάσανα του κόσμου, και Εκείνος τους πέταξε στο πρόσωπο το τρομερό:
«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι».
Με άλλα λόγια τους είπε: «Στην Ιερουσαλήμ ήρθα για να σωθώ ΕΓΩ, […]. Αν ΕΣΕΙΣ θέλετε να σωθείτε ξεχάστε το δικό μου σταυρό και πάρτε το δικό ΣΑΣ στον ώμο».
Η ανθρώπινη φύση δεν μπόρεσε να κατανοήσει ότι δεν υπάρχει στιγμιαία σωτηρία από κάθε λογής σωτήρες, αλλά διαρκής προσωπικός αγώνας ανάβασης σε ένα όρος που φαίνεται να μην έχει κορυφή.
Η συνέχεια είναι γνωστή: οι σταυρωτές του και οι θεολόγοι εφηύραν εκείνο το «ὁ αἴρων τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου» μεταθέτοντας έτσι τη σωτηρία από το ΕΓΩ στο ο ΑΛΛΟΣ […].
Δ.Α.
Με άλλα λόγια… καλό Πάσχα. Δηλαδή ευχές για ένα επιτυχημένο «πέρασμα». Για την «υπέρβαση» που οδηγεί στην «ανάσταση» των «νεκρών».
