Δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε την συμπεριφορά ορισμένων Φιλιαταίων το τελευταίο καιρό. Μαύρο και άραχνο περιγράφουν το μέλλον της πόλης.
Ξαφνικά το ανακάλυψαν; Όχι βέβαια!
Προς τι λοιπόν ο οδυρμός και ο σπαραγμός; Ξαφνικά το ανακάλυψαν; Όχι βέβαια!
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό οφείλεται στο ότι έφτασε ο λογαριασμός και πρέπει να πληρώσουν αυτά που τόσα χρόνια νόμιζαν ότι τα έτρωγαν τσάμπα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι με τον νέο δήμαρχο, που είναι αποφασισμένος να βάλει μια τάξη στο δήμο, φυσικό και επόμενο είναι να ξεβολευτούν κάποιοι. Και ο καθένας βέβαια φωνάζει με το δικό τρόπο μήπως και συγκινηθεί η νέα δημοτική αρχή και κάνει τα στραβά μάτια στις λαμογιες τους.
Εδώ δεν πρέπει να αγνοήσουμε και το ενδεχόμενο των γνωστών εκβιασμών εν όψη της κατανομής αρμοδιοτήτων στο νέο δημοτικό συμβούλιο.
Κάποιοι κουλτουριάρηδες του κώλου το έριξαν στη ποίηση θεωρώντας ότι έτσι θα διώξουν το κακό και μαζί με αυτό και το βάρος της ευθύνη που κουβαλούν για την πνευματική μιζέρια που επέβαλαν στην πόλη. Στη προσπάθειά τους αυτή δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Μέχρι και τους νεκρούς του εμφυλίου ξέθαψαν για να δουν (οι νεκροί) τα χάλια του τόπου. Η πνευματική παρακμή ενός τόπου σε όλο της το μεγαλείο.
Αφορμή για τα παραπάνω βρήκαν την φημολογούμενη απόφαση της πολιτείας να περιορίσει τις δημόσιες υπηρεσίες στη πόλη.
Αν κάποιος πέρα από τις κραυγές ορισμένων δήθεν τοπικιστών και πατριδοκάπηλων κοιτάξει με ψυχραιμία την σημερινή κατάσταση στο Φιλιάτι θα διαπιστώσει ότι τα πράγματα ακολουθούν μια φυσική πορεία.
Ουδείς νοήμων θα υποστηρίξει ότι ξαφνικά κάποιοι ξύπνησαν ένα πρωί και αποφάσισαν να διαλύσουν το Φιλιάτι επειδή έτσι γουστάρισαν. Αυτές οι ερμηνείες ανήκουν κυρίως σε αυτούς που με διάφορους τρόπους έφεραν την επαρχία Φιλιατών στη σημερινή απελπιστική κατάσταση. Μια κατάσταση που δεν δημιουργήθηκε τυχαία τους τελευταίους μήνες αλλά είναι αποτέλεσμα μιας πολύχρονης και επίμονης προσκόλλησης σε νοοτροπίες και πρακτικές του παρελθόντος.
Ο στρουθοκαμηλισμός του εμπορικού κόσμου στα σημεία των καιρών βοήθησε να ατροφήσει ο οικονομικός πνεύμονας της πόλης.
Εδώ και μια δεκαετία όταν τα πρώτα σημάδια της παρακμής έκαναν έντονα την παρουσία τους δεν έλειψαν οι ψύχραιμες και τίμιες φωνές που διέβλεπαν τον επερχόμενο κίνδυνο για τον τόπο. Αυτές τις φωνές προσπάθησαν να τις φιμώσουν, αυτοί που τώρα κλαψουρίζουν για το κακό που τους βρήκε, αγνοώντας οι άμοιροι ότι πριόνιζαν το κλαρί στο οποίο είχαν λουφάξει.
Η διαφθορά, η αναξιοκρατία, ο νεποτισμός, η αδικία καταστρέφουν τον ιστό στον οποίο βασίζεται μια κοινωνία. Μια κατακερματισμένη κοινωνία, σε κλίκες που κοιτάζουν μόνο την πάρτη τους αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, δεν μπορεί να έχει την συνοχή που απαιτείται για να αντιμετωπίσει μια επικίνδυνη κατάσταση.
Σήμερα καλούνται οι δώδεκα χιλιάδες κάτοικοι του νέου δήμου Φιλιατών να πληρώσουν αυτά που έφαγαν (και προσδοκούν να συνεχίσουν το φαγοπότι) πενήντα-εκατό άτομα.
Και είναι πραγματικά εξοργιστικό να έρχονται τώρα, αυτοί που συνέβαλαν καθοριστικά με την «τακτική» τους στην άσχημη κατάσταση που βρισκόμαστε, να διαμαρτύρονται με επιστολές στη κεντρική εξουσία για αποφάσεις που στην ουσία διαμόρφωσαν αυτοί ως τοπική εξουσία.
Το θράσος ορισμένων δεν έχει όρια. Σε αυτό σίγουρα συμβάλει και η έλλειψη παιδείας χωρίς όμως να μειώνει και την διαφαινόμενη αξία των προθέσεών τους.
Τα τσιμπούρια στο κορμί της κάθε εξουσίας είναι αχόρταγα. Αναζητούν ασταμάτητα τους χώρους εκείνους που θα μπορούν να αποζημισουν και την τελευταία ρανίδα που θα βρουν διαθέσιμη αδιαφορώντας βέβαια για τις συνέπιες των πράξεων τους.
Έρχονται τώρα τα τσιμπούρια και καλούν το βουλευτή και όλους τους θεσμικούς παράγοντες να παραιτηθούν, διότι δεν βοηθούν, όπως λένε, στο απαραίτητο για την επιβίωσή τους έργο, αυτό της αφαίμαξης.
Η εμπεδωμένη στρεβλή αντίληψη για το μοντέλο ανάπτυξης του τόπου μας φανερώνει τώρα τις αδυναμίες της.
Αντιλήψεις και πρακτικές της δεκαετίας του πενήντα πρέπει να ξεπεραστούν. Οι καιροί έχουν αλλάξει και οι συνθήκες τώρα είναι διαφορετικές.
Δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι από όσα χρήματα έχουν έρθει στο Φιλιάτι αν ένα μέρος είχε επενδυθεί σε αυτό, ο τόπος θα ήταν σε καλύτερη μοίρα.
Προς τι λοιπόν ο οδυρμός και ο σπαραγμός για τον τόπο;
Το ποιο πιθανό είναι ότι τώρα ήρθε η ώρα να δουν την αλήθεια κατάματα.
Και η αλήθεια είναι ότι ο κώλος που περιγελούσαν τόσο καιρό, δεν ήταν της μαϊμούς αλλά ο δικός τους.
