Γράφει ο τάπας σχολιάζοντας την μοναδική υποψηφιότητα του ΠαΣοΚ στη Θεσπρωτία:
Ο συμπατριώτης μας Αντιδήμαρχος και Γραμματέας της Τοπικής Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ Ηγουμενίτσας, έπραξε αυτό, που λέγεται καθήκον ή ηθική υποχρέωση.
Δεν προκάλεσε ασφαλώς έκπληξη η απόφασή του να θέσει εαυτόν στη διάθεση του Κόμματος για τη θέση του υποψηφίου, στο ψηφοδέλτιο της Μονοεδρικής Θεσπρωτίας.
Και αυτό γιατί όποια θέση κι αν κατέλαβε, κάτω ή όχι από την ομπρέλα του Κόμματος, την κέρδισε διεκδικώντας την πάντα με εκλογική αναμέτρηση.
Σε όσες θέσεις και αν βρέθηκε, ήταν πάντα αιρετός.
Γι’ αυτό και του αξίζει αυτή η μνεία ακόμη και σε παραπολιτικές στήλες.
Με άλλα λόγια… Επί της ουσίας δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς μαζί του. Δηλαδή, ότι τα ποντίκια είναι τα πρώτα που εγκαταλείπουν το πλοίο.
Είναι γεγονός ότι πολλά στελέχη πλούτισαν κάνοντας χρήση της κομματικής τους ιδιότητας (η περιβόητη νομενκλατούρα) εις βάρος των απλών πολιτών.
Με ανεπτυγμένο το αισθητήριο του τρωκτικού πλησιάζουν την τροφή (βλέπε: κρατικό κορβανά) με ασφάλεια, αλλά και απομακρύνονται γρήγορα όταν νοιώσουν ότι κινδυνεύουν να παγιδευτούν (βλέπε: να μην εκλεγούν).
Βέβαια μόλις περάσει ο κίνδυνος (βλέπε: το κόμμα να παίρνει τα πάνω του) επανέρχονται.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα άτομα αυτά (αν και πολιτικά στελέχη) στερούνται παντελώς πολιτικής πρότασης.
Τι πολιτική πρόταση να έχει άλλωστε ο πόντικας όταν βλέπει το σακί με το αλεύρι;
Στο τόπο μας δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό το φαινόμενο.
Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και στις προηγούμενες εκλογές με τη ΝΔ στη σημερινή θέση του ΠΑΣΟΚ. Κάποια «πρωτοκλασάτα» στελέχη απομακρύνθηκαν την ώρα της μάχης για να επιστρέψουν σήμερα (εκ του ασφαλούς) και να διεκδικούν τα εύσημα του μπροστάρη μαχητή.
Τρωκτικά λοιπόν υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Και στη Θεσπρωτία θέριεψαν με την ανοχή και κάλυψη (κυρίως) του τάπα, ο οποίος έρχεται τώρα με περισσή υποκρισία να τα καταγγείλει.
Ασφαλώς και το φαινόμενο είναι και διαχρονικό και διακομματικό.
Όμως οφείλω να το αναδεικνύω, κάθε φορά που το φαινόμενο αυτό, επαναλαμβανόμενο, απασχολεί την Κοινωνία.
Το ΠΑΣΟΚ, ως γνωστόν, δείχνει να… καταποντίζεται σ’ αυτές τις εκλογές, με ευθύνη κυρίως του ΓΑΠ αλλά και γενικότερα του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
Να θυμίσω με ιδιαίτερη έμφαση, πως το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο Κόμμα που έχει «ευεργετήσει» ανθρώπους, που τους είχε «ξεχάσει» και «περιθωριοποιήσει» και ο ίδιος τους ο εαυτός.
Το κάνω αυτό, για να αναδείξω για πολλοστή φορά τον κανόνα του … «ουδείς αχαριστότερος, του ευεργετηθέντος».
Έτσι, λοιπόν, στον Νομό μας (το προτιμώ από τον όρο Π.Ε.) όλοι αυτοί που αναδείχθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, που πλούτισαν και αναρριχήθηκαν σε αξιώματα Κομματικά, Κοινωνικά, Δημοσιοκρατικά και Κυβερνητικά, γύρισαν τις πλάτες στον Κομματικό τους Οργανισμό, εξ’ αιτίας του παραπάνω …καταποντισμού.
Έγιναν ΠΟΝΤΙΚΙΑ και έσπευσαν να εγκαταλείψουν το καράβι, που, κατά την άποψή τους, θα … βουλιάξει.
ΟΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ
Ασφαλώς και δεν μπορεί να μην ισχύει το του Κανόνος ισχύον. Δηλαδή η εξαίρεση.
Η οποία, στις τελευταίες κομματικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ, ως μια και αποκλειστική, ακούει στο όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΟΓΟΛΟΣ (φωτό).Ο συμπατριώτης μας Αντιδήμαρχος και Γραμματέας της Τοπικής Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ Ηγουμενίτσας, έπραξε αυτό, που λέγεται καθήκον ή ηθική υποχρέωση.
Δεν προκάλεσε ασφαλώς έκπληξη η απόφασή του να θέσει εαυτόν στη διάθεση του Κόμματος για τη θέση του υποψηφίου, στο ψηφοδέλτιο της Μονοεδρικής Θεσπρωτίας.
Και αυτό γιατί όποια θέση κι αν κατέλαβε, κάτω ή όχι από την ομπρέλα του Κόμματος, την κέρδισε διεκδικώντας την πάντα με εκλογική αναμέτρηση.
Σε όσες θέσεις και αν βρέθηκε, ήταν πάντα αιρετός.
Γι’ αυτό και του αξίζει αυτή η μνεία ακόμη και σε παραπολιτικές στήλες.
Με άλλα λόγια… Επί της ουσίας δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς μαζί του. Δηλαδή, ότι τα ποντίκια είναι τα πρώτα που εγκαταλείπουν το πλοίο.
Είναι γεγονός ότι πολλά στελέχη πλούτισαν κάνοντας χρήση της κομματικής τους ιδιότητας (η περιβόητη νομενκλατούρα) εις βάρος των απλών πολιτών.
Με ανεπτυγμένο το αισθητήριο του τρωκτικού πλησιάζουν την τροφή (βλέπε: κρατικό κορβανά) με ασφάλεια, αλλά και απομακρύνονται γρήγορα όταν νοιώσουν ότι κινδυνεύουν να παγιδευτούν (βλέπε: να μην εκλεγούν).
Βέβαια μόλις περάσει ο κίνδυνος (βλέπε: το κόμμα να παίρνει τα πάνω του) επανέρχονται.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα άτομα αυτά (αν και πολιτικά στελέχη) στερούνται παντελώς πολιτικής πρότασης.
Τι πολιτική πρόταση να έχει άλλωστε ο πόντικας όταν βλέπει το σακί με το αλεύρι;
Στο τόπο μας δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό το φαινόμενο.
Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και στις προηγούμενες εκλογές με τη ΝΔ στη σημερινή θέση του ΠΑΣΟΚ. Κάποια «πρωτοκλασάτα» στελέχη απομακρύνθηκαν την ώρα της μάχης για να επιστρέψουν σήμερα (εκ του ασφαλούς) και να διεκδικούν τα εύσημα του μπροστάρη μαχητή.
Τρωκτικά λοιπόν υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Και στη Θεσπρωτία θέριεψαν με την ανοχή και κάλυψη (κυρίως) του τάπα, ο οποίος έρχεται τώρα με περισσή υποκρισία να τα καταγγείλει.
