Ως γενική αρχή, είναι σωστό να έχει κανείς τη θετική προσέγγιση στα πράγματα και να αναζητεί οφέλη στις αναποδιές, ακόμη και στις γκάφες για τις οποίες έχει ολόκληρη την ευθύνη.
Εφόσον όμως η διαδικασία έχει και δημόσιο χαρακτήρα (όπως λ.χ. στην πολιτική, όπου κάτι είσαι υποχρεωμένος να πεις) οφείλει να έχει επίσης συναίσθηση των ορίων πέρα από τα οποία ξεκινά η γελοιοποίηση.
Φέρ’ ειπείν, η δικαιολογία που ψελλίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ μετά το ευρωπαϊκό φιάσκο του Αλέξη («άνοιξε μια συζήτηση που προηγουμένως ήταν αδιανόητη»...) μου θυμίζει μια περιπέτεια ενός ήρωα των κόμικς, του Gros Degeulasse.
Για όσους δεν τον γνωρίζουν, να πω ότι ο περί ου ο λόγος ήταν το δημιούργημα του Γάλλου Ζαν-Μαρκ Ρεζέρ (1941 - 1983), το έργο του οποίου ξεχώριζε για τον ανατρεπτικό κυνισμό του.
Ο Degeulasse, λοιπόν, είναι ένας άθλιος χονδρός και βρώμικος τύπος, ο οποίος κυκλοφορεί πάντα με ένα τσιγάρο στο στόμα, φορώντας μόνο ένα λερωμένο και ξεχειλωμένο βρακί και, σε κάθε περιπέτειά του, περιπαίζει τα κοινωνικά ταμπού.
Στη συγκεκριμένη περιπέτεια που έχω στο νου μου, ο Degeulasse παίρνει στο κατόπι μια κομψή κυρία που επιστρέφει στο σπίτι της. Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, της ψιθυρίζει τα πιο αισχρά ερωτόλογα. Η κυρία τρομοκρατείται τελείως, αλλά από τον φόβο της δεν τολμά να αρθρώσει κουβέντα. Μόνο όταν φθάνει στο σπίτι της και προτού κλείσει πίσω της την πόρτα ξεσπάει ουρλιάζοντας και τον βρίζει.
Τότε ο Degeulasse μάς χαρίζει το πιο γλυκό του χαμόγελο και λέει: «Άλλη μια γυναίκα που θα της μείνω αξέχαστος».
Κάπως έτσι και ο Αλέξης με την Ευρώπη: Άνοιξε μια συζήτηση που προηγουμένως εθεωρείτο αδιανόητη και, πάντως, θα τους μείνει αξέχαστος...
Σ. Κ.
