Είναι Τρίτη 10 Ιουνίου και ορκίζεται η νέα κυβέρνηση. Δεν είναι 2013, είναι 2014 και μόλις μια εβδομάδα από σήμερα.
Πέρασαν δηλαδή μόλις 168 ώρες από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός εξήγγειλε το νέο ξεκίνημα, τη δυναμική πορεία προς τα εμπρός.
Ας μας πει έστω και ένα στέλεχος της κυβέρνησης ή άλλος κρατικός παράγοντας αν αισθάνεται αυτό το αεράκι ανανέωσης, αυτή τη δυναμική που πρέπει να έχει μια κυβέρνηση που πάει να κάνει την τελική και μεγαλύτερη διαπραγμάτευση που έκανε ποτέ η χώρα.
Ας μας πει έστω κι ένας πολίτης και πιο ειδικά έστω κι ένας οπαδός της Νέας Δημοκρατίας, Σαμαρικός ή όχι, αν νιώθει ότι δικαιώθηκαν οι αγώνες του, οι κόποι του, η υπομονή του και η στήριξή του σε ένα κόμμα που από το 2009 πήρε άλλο δρόμο. «Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει» που λέει και το τραγούδι.
Η ουσία είναι ότι μια εβδομάδα μετά η κυβέρνηση είναι πιο βαριά, πιο δυσκίνητη και ποιο προβληματική κι από εκείνη που υπήρχε.
Υποτίθεται ότι εκδιώχθηκαν όσοι πλήγωσαν τον ελληνικό λαό, όσοι ήταν αντιδημοφιλείς. Δηλαδή έφυγαν κακήν κακώς ο Στουρνάρας, ο Αδωνις, ο Θεοχάρης, ο Αρβανιτόπουλος και όλοι οι «κακοί» που έφεραν την ήττα.
Και ποιοι ήρθαν; Η Βούλτεψη, ο Γιακουμάτος, ο Ντινόπουλος και μαζί η λογική του λαϊκισμού που έφερε τη χώρα εδώ που την έφερε. Αν έβλεπε κανείς τον Γιακουμάτο χθες να υπόσχεται στις καθαρίστριες ότι θα κλείσει ραντεβού με τον υπουργό θα θυμόταν τον βουλευτή Καλοχαιρέτα μιας ελληνικής ταινίας που έλεγε πάντα «ετελείωσε» για τα ρουσφέτια που του ζητούσαν.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί η επιλογή αυτή; Μήπως για να πούμε «τους είδαμε και τους τεχνοκράτες, ας δούμε και τους λαϊκιστές;»
Αυτό είναι το διακύβευμα για την Ελλάδα; Και η λαϊκή εντολή για το οριστικό θάψιμο της μεταπολίτευσης;
Ο κόσμος δε ζήτησε από τον Σαμαρά να τελειώνει με την κομματοκρατία.
Να τελειώνουν τα νταραβέτια με τις Ντόρες και τα Ντοράκια;
Να σταματήσει ο ωμός εκβιασμός άθλιων πολιτικών όπως εκείνοι του ΠΑΣΟΚ που έπρεπε να είναι σε κάποιο εδώλιο Ειδικού Δικαστηρίου κι όχι στην κυβέρνηση;
Και πώς άραγε θα κάνει αυτή η κυβέρνηση τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία;
Με τους εκπροσώπους του άκρατου λαϊκισμού στις καίριες θέσεις;
Έτσι θα πάει μπροστά η χώρα, με βήματα πίσω;
Ο Σαμαράς δεν έλεγε ότι πρέπει να κάνουμε ένα άλμα πιο γρήγορο και από τη φθορά;
Τον ξεχάσαμε στα δύσκολα τον Ελύτη, τον ποιητή της Ελλάδας;
Και η φθορά μας προσπέρασε.
Αναρωτιέται κανείς, θέλουμε ένα σύγχρονο κράτος που θα πετάξει από πάνω της την αποφορά της μεταπολιτευτικής περιόδου ή θέλουμε μια χώρα που θα κάνει ρουσφέτια, διευθετήσεις, επιχειρηματικές μπίζνες κάτω από το τραπέζι και βολέματα ημετέρων;
Πόσο απογοητευτικό είναι να βλέπεις ότι τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οι βασικοί εκπρόσωποι μιας φθαρμένης ελληνικής κοινωνίας, να είναι ενωμένα για να σώσουν την Ελλάδα υποτίθεται, αλλά να ετοιμάζονται να κάνουν τα ίδια λάθη.
Πόσο εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το πολιτικό σύστημα βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Χωρίς εφεδρείες, χωρίς διεξόδους, χωρίς νέα οράματα και βεβαίως με τον λαϊκισμό να ετοιμάζεται να πάρει τη ρεβάνς.
Ο Σαμαράς βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Είτε θα κάνει το άλμα πριν την οριστική φθορά είτε θα βουλιάξει μαζί με τη χώρα. Το τετ α τετ με τον Β. Σόιμπλε και η συζήτηση για το χρέος και τις φοροελαφρύνσεις δείχνει ότι θέλει να πάρει πάνω του το παιχνίδι. Γιατί άμα το αφήσει στον Λοβέρδο, τον Μητσοτάκη και τον Γιακουμάτο, τότε καλύτερα να αλλάξουμε χώρα.
Το ζήτημα είναι αν μπορεί να γυρίσει τη ροή του ποταμιού (όχι αυτό του Θεοδωράκη, αλλά εκείνο το ποτάμι της ΝΔ του 2009) που οδηγείται προς τον γκρεμό. Αν είναι αργά κι αν υπάρχουν τα κουράγια για να το κάνει. Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν αν ο Ελύτης από εκεί ψηλά που βρίσκεται θα αρχίσει να φωνάζει: «Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε».
Α
