Ακου να δεις! Λες και, καθώς βοσκούσε αμέριμνη, κάποια μύγα την τσίμπησε και ξαφνικά άρχισε να μουγκανίζει και να τρέχει σαν παλαβή στο λιβάδι. Μιλώ για την Πασοκάρα (όπως είναι η σωστή ονομασία του κόμματος που επισήμως λέγεται ΠΑΣΟΚ), η οποία τα έβαλε ξαφνικά με τη Νέα Δημοκρατία, σαν να γυρίσαμε ως διά μαγείας δέκα χρόνια πίσω. Συγκεκριμένα, με ένα υπαινικτικό τιτίβισμά της, η Πασοκάρα καταλογίζει στον Κυριάκο ότι δεν δείχνει υπευθυνότητα, όταν, από τη μια, ζητάει εκλογές και, από την άλλη, δηλώνει ότι δεν βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω τη σκοπιμότητα της επίθεσης, διότι είναι αβάσιμη: η αντίφαση επάνω στην οποία στηρίζεται δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Είναι απολύτως λογικό και να μη βιάζεται κάποιος να γίνει πρωθυπουργός και εκλογές να ζητάει, διότι αυτά τα δύο είναι άσχετα μεταξύ τους. Το αν κάποιος βιάζεται ή όχι να γίνει πρωθυπουργός είναι προσωπικό του θέμα: αφορά τις φιλοδοξίες του και τις συνθήκες που εκείνος κρίνει ότι θα ευνοήσουν την πραγματοποίησή τους.
Το αν πρέπει να γίνουν ή όχι εκλογές είναι, όμως, πολιτικό θέμα: αφορά τη χώρα και το κοινό συμφέρον, δηλαδή όλους μας. Μόνον εφόσον κάποιος αδυνατεί να συλλάβει τη διάκριση μεταξύ του προσωπικού και του κοινού, του ιδιωτικού και του δημόσιου, μπορεί να βρίσκει λόγο κριτικής. Και όταν τον κάνει, απλώς εκτίθεται ο ίδιος, όπως εξετέθη η Πασοκάρα, αποκαλύπτοντας ποια είναι η αντίληψη του συμφέροντος με την οποία πολιτεύεται.
Βέβαια, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει πώς την πάτησε έτσι το κόμμα της Φώφης της Γεννηματά. Από καιρό έχουμε καταλάβει πόσο μοιάζουν οι γνήσιοι πασόκοι με τους Βουρβόνους: ούτε άλλαξαν ούτε κατάλαβαν. Προφανώς, δε, η επίθεση στη Ν.Δ. είναι ένδειξη απελπισίας.
Μας επιτρέπει να εικάζουμε ότι, επειδή η Πασοκάρα δυσκολεύεται να βρει τον πολιτικό προσανατολισμό της με άλλα μέσα, καταφεύγει στην άλλοτε παραδοσιακή –σήμερα πλέον εκτός τόπου και χρόνου– αντιπαλότητα με τη Ν.Δ. Τι να πεις; Τρεις λέξεις τα λένε όλα για την κατάστασή τους: αρχηγός η Φώφη...
Πάντως, ισχύει για την Πασοκάρα, όπως και για όσους άλλους από την αντιπολίτευση δεν θέλουν να ακούν κουβέντα για εκλογές, ότι η λογική τους είναι ίδια με εκείνη της πολιτικής του «appeasement» που οδήγησε τον Τσάμπερλεν στο Μόναχο το 1938. Με δύο τεράστιες διαφορές, βέβαια. Η πρώτη, ότι πίσω από την πολιτική αυτή δεν υπάρχει το βάθος της σκέψης του λόρδου Χάλιφαξ (εντελώς παρεξηγημένη μορφή) και του βρετανικού κατεστημένου της εποχής. Η δεύτερη, ότι δεν υπάρχει ούτε Βρετανική Αυτοκρατορία ώστε να αγωνιούν κάποιοι για τη διατήρησή της.
Υπάρχουν μόνον υπολείμματα κομμάτων, «κύκλοι» που επικαλούνται άλαλους πρώην πολιτικούς, θέσεις και θεσούλες για βουλευτές και αρχηγίσκους εδώ κι εκεί. Ο,τι έχει ο καθένας είναι πολύτιμο και, επομένως, είναι κατανοητό να μη θέλει κάποιος να τα χάσει όλα αυτά μέσα στη δίνη των εκλογών.
Ομως, το ότι κανείς δεν θέλει τον πόλεμο, τις εκλογές ή τις άλλες συμφορές της ζωής, δεν σημαίνει ότι μπορεί να τις αποφύγει μόνο με τη δύναμη της άρνησής του. Στη ζωή, δεν ισχύουν οι μπούρδες του Κοέλιο...
Σ.Κ.
