Ξαφνικά, όλοι αυτοί ανακαλύπτουν τώρα ότι η γνώμη του μεγάλου κόσμου, έξω από την Ελλάδα, τους αφορά και επηρεάζει τις τύχες τους. Oμως, με την αντίδρασή τους, δεν ανταποκρίνονται στην πρόκληση· επιχειρούν απλώς να την αποφύγουν. Διότι πέρα βρέχει, όταν ο θόρυβος για την κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας προέρχεται από το εσωτερικό· τους θίγει, όμως, τη χορδή της εθνικής ευαισθησίας, όταν οι καταγγελίες έρχονται από το εξωτερικό και μάλιστα από τον γενικά φιλικό Guardian.
Αυτή η μορφή υποκρισίας λέγεται πασοκοποίηση και δεν έχει άμεση σχέση με την παγκοσμιοποίηση. Είναι μια εσωτερική μετάλλαξη, που συμβαίνει στον αριστερό άνθρωπο όταν γίνεται μέσα του ΠΑΣΟΚ. Είναι πλέον και χαρακτηριστικό της κυβέρνησης, η οποία όσο μένει στα πράγματα αναπτύσσει νοοτροπία βαθέος ΠΑΣΟΚ.
Τι άλλο είναι, αν όχι βαθύ ΠΑΣΟΚ, η περίπτωση της κ. Γεροβασίλη; Εφόσον ισχύουν οι κατηγορίες ότι, ως βουλευτίνα, συμμετείχε επί τρία χρόνια σε εταιρεία η οποία πωλούσε υπηρεσίες στο Δημόσιο, τότε μπορούμε άφοβα να υποστηρίξουμε ότι η κ. Γεροβασίλη, με τη στάση και τη συμπεριφορά της στο συγκεκριμένο ζήτημα, καταφέρνει να αναπαράγει στη ζωή της το κατ’ εξοχήν πασοκικό υπόδειγμα οικονομικής ανάπτυξης: τεράστιο κράτος για να μοιράζει ευημερία στους πολλούς, αλλά και για να δημιουργεί και να εκτρέφει μια κρατικοδίαιτη τάξη επιχειρηματιών, η οποία με τη σειρά της συντηρεί οικονομικά το κόμμα. Η κ. Γεροβασίλη, με την πολιτική δραστηριότητά της, αγωνίζεται για την επέκταση, όχι μόνον τη συντήρηση, του κράτους και, ως επιχειρηματίας, κάνει δουλειές μαζί του. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τον σοσιαλισμό. Πόσο περισσότερο ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είναι η κ. Γεροβασίλη; «Σύντροφοι, ο σοσιαλισμός είναι πρώτα τρόπος ζωής», όπως έλεγε κάποτε (μάλλον σε συνέδριο του ΠΑΣΟΚ) ο αγέρωχος έγκλειστος του Κορυδαλλού…
Η πασοκοποίηση αυτού του είδους είναι το μέγιστο που μπορούν να πετύχουν ως προσαρμογή στην πραγματικότητα. Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει όμως· ήταν προβλεπτό ήδη από την επομένη της «κωλοτούμπας» τον Ιούλιο του 2015. Παρά τις εντυπώσεις της διάσπασης και την ηχηρή αποχώρηση των ακραίων, αυτό που είχε συμφωνήσει ο Τσίπρας ήταν αδύνατο να το εφαρμόσει: δεν ήταν ποτέ δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να μεταμορφωθεί σε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Επομένως, κάποτε η ρήξη θα ερχόταν και πάλι στο προσκήνιο, εξαιτίας της αδυναμίας της ελληνικής πλευράς να ανταποκριθεί ουσιαστικά στα συμφωνηθέντα. Αυτή τη φορά, όμως, ο κίνδυνος για τη χώρα είναι μεγαλύτερος· και όχι μόνον λόγω του διεθνούς περιβάλλοντος.
Την πρώτη φορά, αγνοούσαν την πραγματικότητα – ήταν η περιβόητη αυταπάτη του πρωθυπουργού· τώρα, έχουν μια ιδέα της πραγματικότητας, δείχνουν πρόθυμοι όμως να την αψηφήσουν…
Σ.Κ.
