Ας πούμε, το φαινόμενο «μαζικής υστερίας» Σώρρα σε άλλες εποχές, ή δεν θα εξελισσόταν καθόλου ή θα χρειαζόταν πολλά χρόνια- αν κατάφερνε να μείνει στην επικαιρότητα- για να εμπεδωθεί στην κοινωνία. Τώρα όμως, μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε να μετατραπεί σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό θέμα μαζί.
Το πιο επικίνδυνο ίσως χαρακτηριστικό στην μιντιακή επικοινωνία- κυρίως της τηλεόρασης- είναι η «στωικότητα» κάποιων δημοσιογράφων μπροστά στην απάντηση του ερωτώμενου. Δεν έχω καταλάβει πως έχει εμπεδωθεί στην κουλτούρα τους αυτή η απάθεια. Νομίζουν ότι είναι αγένεια να φέρουν σε δύσκολη θέση τον συνομιλητή τους; Το κάνουν επίτηδες για να προκαλέσουν; Ή μήπως αδιαφορούν επειδή δεν μπορούν να αξιολογήσουν τι τους έχει απαντήσει;
Τα παραδείγματα είναι πολλά και αν τα μαζέψεις όλα, λύνεις το γρίφο για το πώς η ελληνική κοινωνία αντιδρά τόσο παράδοξα σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δημιούργημα των ΜΜΕ επειδή πολύ λίγοι δημοσιογράφοι είχαν κάτι να απαντήσουν στους «Αι Βασίληδες» που έκαναν παρέλαση στις τηλεοράσεις. Η αντιμνημονιακή τάση που είχε καταλάβει τους πάντες, ήταν και αυτό αποτέλεσμα της δημόσιας επικοινωνίας που καλλιεργήθηκε εξαρχής από αριστερούς και δεξιούς «επαναστάτες». Οπως επίσης, ο αντιγερμανισμός, ο εθνολαϊκισμός, η θρησκευτική λαγνεία των αγίων και ένα σωρό άλλες ιδεολογικές παθογένειες στην κουλτούρα των Ελλήνων.
Το τηλεοπτικό κοινό ακούει από τα «υπεύθυνα» χείλη του υπουργού Ξυδάκη ότι μεγαλουργήσαμε με τη δραχμή… και δύο από τους πιο έμπειρους δημοσιογράφους της χώρας, δεν του απαντούν τίποτα. Προφανώς γιατί δεν γνωρίζουν Ιστορία ή γιατί αδιαφορούν για την ουσία της συζήτησης. Ο κόσμος όμως, το εκλαμβάνει σαν σοβαρή διατύπωση χωρίς αντίλογο! Ο κ. Λαπαβίτσας ξεδιπλώνει τις «οικονομικές» τους αντιλήψεις περί δραχμής αλλά και πάλι, δεν υπάρχει αντίλογος, μάλλον εξαιτίας άγνοιας των οικονομικών.
Προσέξτε όμως, την αντίδραση του Μπιλ Ο’ Ράιλι του Fox News, όταν ο Τραμπ του λέει ότι ο Πούτιν είναι φίλος του: «Μα ο Πούτιν είναι μάλλον δολοφόνος!». Aκραίη διατύπωση; Μπορεί, αλλά ο δημοσιογράφος δεν είναι φερέφωνο αλλά συνομιλητής! Διαλέγεται και ως πρόσωπο έχει άποψη, αντίληψη και αντιδράσεις. Φτάνει όμως, να γνωρίζει το θέμα και να ξέρει τι λέει.
Το συμπέρασμα ποιο είναι; Οτι είναι χίλιες φορές προτιμότερη μια περσόνα σαν την Κατερίνα Καινούργιου που αντιστάθηκε δημόσια, στις ομοφοβικές και ρατσιστικές απαντήσεις του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, από τις «νεκρικές» και «ύπουλες» ευγενικές προθέσεις πολλών άλλων που έχουν εθίσει την ελληνική κοινή γνώμη σε μία κουλτούρα ανεκτικότητας στην παραπληροφόρηση, στο ψέμα, στην ανοησία και στην ανευθυνότητα.
Σε έναν κόσμο που ο ρόλος του σχολείου έχει καταντήσει αναχρονιστικός, ο δημοσιογράφος – κυρίως ο τηλεοπτικός- είναι ο σύγχρονος «δάσκαλος».
Και δυστυχώς, τα αποτελέσματα τα βλέπουμε γύρω μας.
A.Z.
