Ενα παρόμοιο διαχωρίζει τον πρόεδρο Τραμπ που μοιάζει να «εκτίθεται» για λίγο προς ικανοποίηση των θαυμαστών του με τους fans που εκλιπαρούν για μια selfie που θα δείχνουν μετά υπερήφανοι στο bingo ή για μια πολύτιμη χειραψία που θα «πουλήσουν» μετά στους ψηφοφόρους τους.
Ετσι, ανάμεσα στο πλήθος που περιμένει υπομονετικά για μια φωτογραφία με τον «πρόεδρο της καρδιάς του» είναι και ο έλληνας υπουργός. Στριμωγμένος μέσα στο πλήθος, πίσω από μια ηλικιωμένη και ανάμεσα σε υψωμένα κινητά, είναι προφανώς έτοιμος να θυσιάσει το πρωτόκολλο, το status της θέσης του (και βασικά το κύρος του…) για την πολυπόθητη πόζα.
Κοινώς δεν μοιάζει να τον προβληματίζει το γεγονός ότι φαίνεται να είναι ο μόνος υπουργός κράτους που συνωθείται στο «μπουλούκι» πίσω από το κορδόνι της «πόρτας». Προφανώς γιατί είναι αρκετά θαμπωμένος από το είδωλό του με την ίδια λογική που ένας θαυμαστής της Δέσποινας Βανδή, ας πούμε, χάνει εκείνη την ώρα την αίσθηση της πραγματικότητας προκειμένου να πλησιάσει την σταρ που υπογράφει αυτόγραφα.
Ή -το χειρότερο- γιατί κρίνει ότι η χειραψία, με όποιο τρόπο κι αν επιτευχθεί, τον εξυπηρετεί επικοινωνιακά. Με τον ίδιο τρόπο που ένας πολιτευτής της επαρχίας θεωρεί ότι μια χειραψία με τον αρχηγό του κόμματος κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής περιοδείας δείχνει στους πελάτες του ότι «έχει τα μέσα» στα υψηλά κλιμάκια. Οτι ανήκει στην κομματική ελίτ.
Μόνο που συνήθως η σπουδή με την οποία επιδιώκει κάποιος τέτοιες «συμβολικές» επικοινωνιακά πόζες τον κάνουν πολλές φορές να παραβλέπει εκείνες τις μικρές υπονομευτικές λεπτομέρειες: είτε αυτές είναι οι παλέτες κάτω από το κόκκινο χαλί στην παραλία, είτε ένα τσουρέκι κατά την διάρκεια μιας σκληροτράχηλης άσκησης. Είτε ένα κορδόνι «πόρτας» σε club.
Αλλωστε αυτό είναι πάντα το κακό με την πραγματικότητα. Θα βρει τρόπο να υπεισέλθει σε μια φαντασίωση. Οχι για να την χαλάσει. Αλλά για κάτι ακόμα χειρότερο: για να την γελοιοποιήσει.
N.Z.
