Τούτος ο χειμώνας βάλθηκε να μας μαστιγώνει με τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα. Και εμείς ανταλλάσσουμε ουρανούς στο facebook. Σαν συνεννοημένοι με έναν περίεργο μεταφυσικό τρόπο.
Όσο πιο πολύ απλώνει το δράμα στη χώρα μας… Οσο πιο πολύ βαθαίνει το σκοτάδι στα πάντα μας…
Με το που σκάει μαγικό ηλιοβασίλεμα, δείχνει ο ένας τον ουρανό του στον άλλον. Μ΄αρέσει όλο αυτό, όπως μας προέκυψε. Αυτό το υποσυνείδητα σοφό μας «Δες έξω!».
Βλέπουμε έξω; Ξέρω, θα μου πεις για όλα όσα συμβαίνουν. Όλα τα φθηνά, τα κατάπτυστα, τα θλιβερά.
Γέμισε ο τόπος νάνους που καμώνονται τεράστιους. Τόσο τους φτάνει το μυαλό και τόσο η ντροπή τους λείπει, που στην τραγωδία αποφάσισαν να οργανώσουν πάρτι… Ίσως γιατί τους περισσεύουν κλόουν!
Πνιγμένοι στην έπαρση μιας τόσο προσωρινής δόξας, οι καημένοι προσωρινοί γυμνοί «άρχοντες», πόσο δεν μυρίζονται, Θεέ μου, τη φωτιά που πλησιάζει, πόσο δεν ανατριχιάζουν από τον ήχο των δοντιών που τρίζουν, πόσο ακυρώνει «το ψώνισμά» τους τις αισθήσεις και τ΄ αντανακλαστικά του ανθρώπου!
Πόσο «ευκολάκι» μας υπολογίζουν;
Πώς τους δώσαμε τέτοιο δικαίωμα;
Πόσο μας χειρίζονται σαν παιδάκια που τα ξεγελάς με μια καραμέλα.
Πώς παραδώσαμε την τύχη μας σε φωστήρες που δεν θα καταδεχόσουν να πατήσουν ούτε στο χωλ του σπιτιού σου;
Πώς αντέχουν τα τοίχια (έτσι τα έλεγε η γιαγιά μου) των σπιτιών, σε τόσες δονήσεις που υφίστανται από οργές ανθρώπων!
Πώς κλυδωνίζονται οι σχέσεις;
Πόσα φώτα σπιτιών είναι αναμμένα τα βράδια;
Θα μου πεις, θα σου πω, θα μου πεις, θα σου πω…
Μα, αγαπημένε μου γνωστέ μου-άγνωστε συνταξιδιώτη, για όσα τραγικά, δικαίως μου προτάξεις, για όσα θλιβερά σπεύδεις να διασπείρεις, μια παρέα στο κακό για να εξασφαλίσεις, αυτό που μετράω ως ιερό δικό μας, είναι όταν μου στέλνεις ουρανό.
Όταν η μια οθόνη παροτρύνει την άλλη να γευτούμε, εκείνη την ώρα που, ο όποιος Θεός, ανεβάζει την πιο ακριβή του παραγωγή. Για τα μάτια μας μόνο. Έναν ουρανό την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Μια θάλασσα να σου τάξει ένα ταξίδι.
Κι ας μην το ταξιδέψεις.
Μια μυγδαλιά που ήρθε στην ώρα της και φέτος.
Δες! Δες έξω!
Ρ.Β
