Τελικά, ο «κύριος Τσοχατζόπουλος», όπως τον αποκαλεί πάντα με την ίδια έμφαση η σύζυγός του, δεν αποφυλακίσθηκε χθες, επειδή δεν είχε το διαβατήριό του, που όφειλε να το παραδώσει στις Αρχές. Μα χρειαζόταν να το παραδώσει; Ελάτε τώρα! Θυμάμαι ένα περιστατικό πριν από χρόνια –ήμουν μπροστά–, το οποίο αξίζει να επαναλάβω και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ηταν η εποχή της κορύφωσης της θριαμβικής επέλασης του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική ζωή της χώρας, δηλαδή κάπου μεταξύ του 2004 και της χρεοκοπίας.
Ο κύριος Τσοχατζόπουλος ήταν ήδη παρελθόν: εκτός Βουλής, εκτός παιδιάς γενικώς. Υπήρχε μια καταχνιά στην ατμόσφαιρα του κόσμου του, λ.χ. ο θόρυβος για τον γάμο στο Παρίσι, το σούσουρο για τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου κ.λπ., αλλά τα σύννεφα δεν είχαν ακόμη πυκνώσει πάνω από τον ωραίο κόσμο του.
Ημασταν στο αεροδρόμιο και περιμέναμε στον έλεγχο ταυτοτήτων για την επιβίβαση – ένα σχετικά καινούργιο μέτρο ασφαλείας, τότε, το οποίο πολύς κόσμος δεν το είχε συνηθίσει στις πτήσεις του εσωτερικού.
Οταν έφθασε η σειρά του κυρίου Τσοχατζόπουλου και η κοπέλα στο γκισέ τόλμησε να του ζητήσει ταυτότητα, εκείνος εξεμάνη και της έβαλε τέτοιες φωνές («δεν ξέρεις ποιος είμαι εγώ, κοπέλα μου;») ώστε την πήραν τα δάκρυα.
Επομένως, τι χρειαζόταν το διαβατήριο; Μόνο αν είχε λογαριασμούς στο εξωτερικό, αλλά ο κύριος Τσοχατζόπουλος –όλοι το καταλάβαμε πια– είναι θύμα μιας σκευωρίας...
Σ.Κ.
